Naukowcy z uniwersytetów w Teheranie i Isfahanie (Iran) stwierdzili, że suplementacja magnezu może zmieniać stan hormonalny kobiet z zespołem policystycznych jajników. 

Jest też druga obserwacja, która zapewnie zostanie przyjęta z entuzjazmem: kobiety suplementujące magnez schudły.

Zespół policystycznych jajników (PCOS) to choroba, w przebiegu której dochodzi do zaburzeń hormonalnych związanych z nadmiarem hormonów męskich i objawami tegoż (np. nadmierne owłosienie, problemy z cerą, problemy z zajściem w ciążę). Od dawna wiadomo, że zaburzenia hormonalne są powiązane z zaburzeniami metabolizmu: opornością tkanek na insulinę, zwiększeniem frakcji cholesterolu we krwi, otyłością. Uważa się, że to problem związany z działaniem insuliny może leżeć u podłoża i zaburzeń hormonalnych, i metabolicznych. Najnowsze badania wskazują, że PCOS może zaczynać się już w życiu płodowym – niewielka zmiana zachodząca w czasie rozwoju mózgu może prowadzić do rozregulowania gospodarki hormonalnej i metabolizmu w przyszłości.

Ponieważ póki co nie jest znane skuteczne leczenie przyczynowe PCOS, medycyna koncentruje się na zwalczaniu objawów, umożliwianiu zajścia w ciążę (często okupione latami starań!), próbach poprawy insulinooporności. Stosuje się w tym celu leki hormonalne, metaboliczne, ale też zaleca modyfikację stylu życia, zwłaszcza schudnięcie. Wśród nutraceutyków szczególnym zainteresowaniem naukowców zajmujących się metabolizmem cieszy się magnez, a to z uwagi na znaczenie tego pierwiastka w regulacji wydzielania insuliny oraz na stosunkowo częste jego niedostatki w pełnej przetworzonej żywności diecie zachodnich społeczeństw. Póki co badania przynoszą niejednoznaczne wyniki, u części osób jednak udaje się uzyskać ciekawe rezultaty dzięki suplementacji magnezu. Mało natomiast wiadomo o tym, jak działa magnez u kobiet z PCOS.

Autorzy omawianej pracy postanowili wypełnić tę lukę. Do badania zaprosili 60 kobiet w wieku 20-45 lat, które przydzielono losowo do grupy otrzymującej przez 8 tygodni albo tlenek magnezu w dawce 250 mg dziennie (jest to nad wyraz umiarkowana dawka magnezu), albo placebo.

Po ośmiu tygodniach obserwacji w grupie suplementującej magnez:

  • stwierdzono obniżenie wskaźnika masy ciała (przeszło czterokrotnie większe w niż w grupie kontrolnej);
  • brak wpływu na glikemię czy profil lipidowy;
  • wzrost poziomu hormonu luteinizującego (LH);
  • spadek stężenia testosteronu;
  • wzrost stężenia DHEA (dehydroepiandrosteronu).

I tu pojawia się trudność w interpretacji wyników, co znakomicie ilustruje złożoność  ludzkiego organizmu, nasze braki w wiedzy i problemy stojące przed naukowcami. Spadek stężenia testosteronu jest w kontekście PCOS zmianą pożądaną, wzrost DHEA i LH niekoniecznie. Czy te zmiany są powiązane? Czy są istotne klinicznie? Czy na pewno są skutkiem podawania magnezu? Czy gdyby suplementacja trwała dłużej, a dawka magnezu była większa, dowiedzielibyśmy się czegoś więcej?

Na te pytania mogą udzielić odpowiedzi kolejne badania.

Na podstawie

Biol Trace Elem Res. 2020 Jan 20. Clinical and Metabolic Responses to Magnesium Supplementation in Women with Polycystic Ovary Syndrome. Farsinejad-Marj M, Azadbakht L, Mardanian F, Saneei P, Esmaillzadeh A.