Chińscy naukowcy przeprowadzili metaanalizę randomizowanych badań klinicznych i ocenili, jaka może być skuteczność suplementacji kurkuminy we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. Z przeglądu badań nad polifenolami wynika, że kurkumina należy do najskuteczniejszych substancji z tej grupy. Trzeba jednak pamiętać, że badań przeprowadzono niewiele i grupy były małej liczebności.

Suplementacja kurkuminy wiązała się z wielokrotnie zwiększonymi szansami na remisję choroby. Autorzy osobno przeprowadzili analizę wyników zgodnie z intencją leczenia i osobno – zgodnie z zastosowanym leczeniem. Wedle pierwszej z nich kurkumina zwiększała szanse na remisję przeszło trzykrotnie, wedle drugiej – pięciokrotnie; ponadto ponadpięciokrotnie zwiększała częstość remisji w obrazie endoskopowym i prawie pięciokrotnie – szanse na złagodzenie objawów. 

Analiza zgodna z intencją leczenia ocenia skuteczność w całej grupie przydzielonej do danego leku, natomiast zgodna z zastosowanym leczeniem wyłącza z obliczeń tych pacjentów, którzy z jakiegoś powodu leku nie przyjmowali (np. zapominali go wziąć). 

Kluczowa wydaje się dawka kurkuminy – do remisji dochodziło w badaniach z dawkami 3 g i 4 g dziennie, natomiast nie obserwowano jej w badaniu z dawką 450 mg. Mniejsze dawki mogą być skuteczne, ale jeśli podaje się je we wlewie doodbytniczym, a nie doustnie. Także forma samej kurkuminy może być istotna – skuteczniejsze wydają się preparaty nanomicelarne. 

Z analizy autorów, poświęconej nie tylko kurkuminie, wynika, że są też i inne polifenole o obiecującym potencjale w leczeniu wrzodziejącego zapalenia jelit. Należą do nich:

  •   wyciąg z zielonej herbaty (galusan epigallokatechiny);
  •   sylimaryna;
  •   resweratrol. 

Do pełniejszej oceny ich skuteczności potrzeba jednak większej liczby badań. 

Na podstawie

Int J Food Sci Nutr. 2020 May 5:1-12. Polyphenols intervention is an effective strategy to ameliorate inflammatory bowel disease: a systematic review and meta-analysis. Liu F, Li D, Wang X, Cui Y, Li X